Rouwen is heen en weer geslingerd worden tussen verdriet en het leven weer oppakken. Na het verlies van een dierbare sta je als het ware met je ene been in de wereld van verlies en met je andere been in de wereld die gewoon doordraait. Herkenbaar?
Rouwen is geen kwestie van het doorlopen van een paar rouwfasen of van al je emoties er uit gooien, enkele keren naar een praatgroep gaan en klaar.
Nee, rouwen is een heel persoonlijk proces. Het is het zoeken van een nieuwe balans, zonder diegene die er niet meer is.
Je bent een beetje (of soms erg veel) verdwaald, in een wereld die je nog niet zo goed kent.
Daar heb je alle ruimte bij nodig en vooral bemoediging van mensen die er vóór het verlies ook waren.
Meer dan de helft van mijn leven ben ik samen geweest met mijn man, mijn vriend, mijn wederhelft, mijn zielsverwant. Maatjes waren we, door dik en dun. En ineens, in één klap, was hij er niet meer. Wat een pijn… en ik had zó veel vragen.
Vragen zoals:
– Is het normaal dat ik me, na maanden, nog zo verdrietig voel?
– Zal ik ooit nog weer van het leven kunnen genieten?
– Is het normaal dat ik na meer dan een jaar nog huil om de dood van mijn man?
– Reageert ieder mens op dezelfde manier? Of ben ik speciaal?
– Klopt het dat de “tijd alle wonden heelt”?
Ik geef jou als rouwtherapeute erg graag inzichten en enkele tips mee om jouw rouwwerk te verlichten.
Download gratis mijn e-book “De rollercoaster van rouw” en ga ermee aan de slag!
